Życie po kulinarnym blogowaniu

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku!

2012 był dobry rokiem: kilka wielkich prywatnych radości, smutków mało i takie o których łatwo zapomnieć. 

Ale takiej prywaty dzisiaj nie będzie.

Dzisiaj będzie o jedzeniu i o tym dlaczego zamknęłam Galangal.

 Miłości do jedzenia nie ukrywam, nie jest to jednak miłość do napychania sobie buzi ani napełniania sobie żołądka. To miłość do smaku, miłość wynikająca z szacunku do produktu i z radości tworzenia. Po prostu. Może kiedyś w mojej relacji z jedzeniem więcej było pożądania - ciało było młodsze i głodniejsze; ale od kiedy nie potrzebuję paczki makaronu żeby się najeść (nie ma w tym przesady!) ta relacja sprawia mi więcej radości.

 Kiedy się czegoś uczymy - a ja uczę się gotować - zawsze nadchodzi moment kiedy po długiej wspinaczce osiągamy równinę. Ciągnie się ona w nieskończoność, widać z niej szczyty, ale człowiek idąc i idąc ma wrażenie, że stoi w miejscu. Mój Mont Everest jest wciąż niewidoczny, mam wrażenie, że stoję w miejscu, że nic się nie dzieje; płasko daleko i monotonnie. Przyszedł taki moment w którym myślałam, że straciłam do tego wszystkiego serce, ale trwało to tylko chwilę. Bo jako ktoś kto i uczy i uczy się wiem, że często na równinach najbardziej się rozwijamy.

To jednak zwątpienie w swoje kulinarne/fotograficzne/blogowe możliwości zbiegło się w czasie z przygotowaniami do przeprowadzki. To nie była kwestia spakowania kartonów. Przeprowadzaliśmy się do nowego, białego wewnątrz i zewnątrz domu z białym wszystkim. Tabula rasa. Cała moja wyobraźnia i siły twórcze zostały zaprzęgnięte do zamieniania białych ścian w dom, prowadzenie bloga było po prostu niemożliwe. Przez ten cały czas myślałam, że do tego wrócę, że się ogarnę, urządzę, wymienię w końcu starego popsutego kompaktowego Kodaka na coś lepszego i jak już wrócę to z nową, lepszą jakością. Bla bla bla.

W między czasie cieszyłam się swoją nową kuchnią.
Jak fajnie gotuje się na gazie, jak miło jest mieć dużo szafek, dużo miejsca na parapecie dla ziół!
 Dziś coś prostego na obiad, nie ma czasu. Masło, makaron, por i kwiat muszkatołowca. Hm, jakie dobre! Może curry? Przecież piątek, zróbmy pizzę! Sprawdźmy jak piekarnik poradzi sobie z drożdżówką, a jak z chlebem.

I tak oto przypomniałam sobie jak się gotuje gdy się o tym nie bloguje.
  

Jeśli jesteście blogerami kulinarnymi to wiecie o czym mówię, jeśli nie pewnie ciężko Wam to sobie wyobrazić. No chyba że oglądaliście film Julie i Julia . Moje blogowanie nigdy co prawda nie było projektem, nie wyznaczyłam sobie terminu, ale prowadzenie bloga kulinarnego wymaga wiele poświęcenia; pozwiedzałabym, że w takim stopniu w jakim motywuje i inspiruje w takim też ogranicza. Może to złe słowo, może bardziej narzuca się niż ogranicza. Blogowanie o kuchni jest stylem życia, stylem życia za którym nie tęsknię ani ja ani moja rodzina.

Pierwsza w sprawie odezwała się Madzia. Powiedziała mi, że odkąd nie mam bloga kulinarnego jedzenie w domu jest lepsze! Jak to?! No nie gotujesz już tych dziwnych rzeczy! Jakich dziwnych rzeczy? A ... tych ... gotuję, ale sobie na kolacje skoro nie muszą być na lunch/obiad bo trzeba je za dnia sfotografować, ty jesz sobie wtedy owsiankę.

Drugi odezwał się Piotruś, a raczej zdziwił się, że pozwoliłam mu podjeść kawałek ciasta przed rozkrojeniem. A zrobiłaś zdjęcie? Nie i nie będę. Teraz synku możesz sobie wsadzać paluchy w ciasto i nie musisz nawet o to pytać. Legalnie.

Tak wiele fantastycznych dań przeszło przez mój stół niesfotografowanych i nieopisanych. Nie musiałam ich zdążyć ugotować za dnia tak aby móc zrobić zdjęcia przy świetle dziennym, nie musiałam w tym celu wrócić wcześniej ze spaceru, prosto z pracy, szybciej z zakupów. Nie musiałam się zastanawiać nad tym czy ten talerz czy inny, czy ta serwetka czy tamta. Nie sprawdzałam czy to już było, czy w takiej postaci. Nie ważyłam, nie spisywałam, nie szukałam. Gdy wymyślałam nie musiałam się zastanawiać czy ktoś się obrazi bo to przecież wymyślił pierwszy. Nazywałam jak chciałam, wrzucałam lub wyrzucałam co chciałam. Nie spinałam się, nie frustrowałam, nie zniechęcałam. Można powiedzieć, że się uwolniłam!

Moje blogowanie kulinarne nigdy nie było podszyte wygórowaną ambicją. Nigdy nie chciałam porzucić obecnej pracy żeby móc tylko i wyłącznie zająć się blogowaniem lub pisaniem o kuchni. Nie miałam ambicji żeby stać się samozwańczym krytykiem kulinarnym, stylistą, recenzentem, guru. Pozytywny komentarz od czytelnika, aprobata i pochwała od jedzących to była zawsze wystarczająca nagroda. Moje blogowanie o kuchni nie wynikało z ambicji tylko z potrzeby ekshibicjonizmu.

Ta potrzeba nie znikła, stąd ten blog. Ale ten blog jest bardziej zabawą niż czymkolwiek innym. Nie ma nawet konkretnego tematu. Jest o gotowaniu gdy zdarzy mi się mieć ku temu ochotę, choć pozwalam sobie nie podawać przepisów. Jest o hobby przeróżnych, jeśli mam na nie akurat ochotę. Lubię robić zdjęcia i lubię się nimi bawić, więc zdjęcia są, ale być nie muszą, czego dowodem jest ten właśnie wpis.
Galangal był zdecydowanie o wiele bardziej poczytnym blogiem niż AD, ale może przez to bardziej publiczną własnością niż moją. Kiedy czyta cię wiele osób piszesz dla nich, do nich i pod nich. Kiedy czyta cię mniej osób piszesz dla siebie. Trochę mi z tym wygodniej, chociaż brzmi to absurdalnie. AD to miejsce, które lubię, pierwsze które odwiedzam przy porannej kawie - nie, nie po to żeby czytać siebie, ale po to żeby zobaczyć co się zmieniło w bocznej szpalcie z moimi ulubionymi miejscami w sieci. Lubię blogi, blogi są bardzo inspirujące. Lubię być inspirowana. Lubię inspirować.