O listopadzie

Nie musi nawet dzwonić, wystarczy, że rozjaśni się ekran. Stopy spod ciepłej kołdry wędrują wprost w ciepłe kapcie. Przedpokój rozświetla się niebieskim światełkiem termostatu, zaczyna mruczeć piec. Mokną na zewnątrz lampy uliczne. Drży ich zmarznięte pomarańczowe światło. Światło w oknie, zawsze w tym samym. Zapach kawy zaczyna się od otworzenia słoika, kończy na zamknięciu laptopa. Gorąca woda ogarnia ciało. Otwarta szafa, odwieczny dylemat. Tępe uderzenia ostrza o deskę. Pocałunki i uściski. Po nich chłód, zgrzyt zamka, trzaśnięcie drzwiczek: pach, pach. Nic nie mówisz? Też lubię milczeć wpatrując się w rzędy czerwonych świateł przede mną. Do zobaczenia, nie, nie czekaj u mnie, idź na klub, będę długo. Ekran, grube foldery, pośpieszne rozmowy, tempo. Za ścianą kolęda. Na strychu czekają skrzydła i aureole. Jeszcze nie, jeszcze nie mogę. Wskazówki obracają się w przyspieszonym tempie. Ciemno. W końcu. Chodźmy. Mogę ci opowiedzieć? Historie, skargi, ekscytacje, gole wszech czasów. Korek. Razem. Nie, kotku, jestem zmęczona. Nie skarbie, nie miałam kiedy. Nie żabko, zapomniałam. Makaron. Jeszcze matematyka, jeszcze tylko trzy tygodnie, jeszcze dwa, już tylko tydzień. Już niedługo będzie po, po papierach, po egzaminie, po listopadzie. Dobranoc. Tak, tak pójdziemy, tak zrobimy, tak kupimy. Tak w grudniu. Tak, dobranoc. Dźwięki można wyłączyć, wystarczy, że rozjaśni się ekran.