Poduchy

Znacie to uczucie kiedy dostajecie nową zabawkę a nie możecie się nią pobawić bo do zabawy brakuje istotnego elementu? Dostajecie pióro, ale nie macie atramentu, gramofon, ale nie macie płyt, rower, ale nie macie pompki, a opony puste. Radość, ale w zawieszeniu. Mam, ale nic z tym nie mogę zrobić!
Tak było z moją maszyną. Dostałam, miałam, ale nie mogłam jej od razu wypróbować bo nie miałam na czym! Parę dni minęło zanim mogłam pojechać po materiały. Obrałam kierunek na Ikeę, skoro tam materiały są najtańsze (przynajmniej w Belfaście) i w miarę obiciowe. Obiciowe, bo tym razem postanowiłam nie porywać się z motyką na słońce i w mojej przygodzie z szyciem Vol.2 nie zaczynać od krynoliny tylko od szycia po prostej, od poduszek do przedpokoju.
Mój przedpokój jest biały, ściana na przeciwko drzwi wejściowych pomalowana jest farbą tablicową i pokryta rodzinnymi bazgrołami o różnym stopniu artyzmu, jedynym meblem jest prosta jasna ławka stojąca przy kaloryferze, którego widok mnie drażni. Teraz zasłaniają go poduszki. Nie lubię kaloryferów na zdjęciach więc oto proszę moje cztery małe poduszeczki (35x35) na tle bardziej malowniczej ściany. Fajne, nie?

        

Poduszki nie są wymyślne, raczej najprostsze jakie byłam w stanie sobie wymyślić - szyte z jednego kwadratu, który jest frontem poduszki i dwóch prostokątów tworzących z tyłu zakładkę. Żadnych guzików, żadnych wiązań, same proste ściegi. Szycie prosto nie jest jednak takie proste jakby się mogło wydawać i idealnie uszyte te poduszki nie są. Ale jak na pierwsze to są bardzo przyzwoite, nie?